İddia'sı İnsan olan Aile'nin, yardımcısı Allah'tır!

 
Rabbi onları birleştireli henüz 5 ay olmuştu...
Girdiği yuvası, yaşadığı Ağustos güneşi kadar sıcaktı...

*****

Ama alttaki komşularında hava buz gibi devrim'e kesmiş,
Koca bir ülke esefle diktatörlerine isyan etmişti...
Esed, her gün onlarca insanı öldürüyor, terör estiriyordu...

*****

Kocası dayanamadı, aşağıya inmek istedi.

Çok korkmuştu küçük hanım ama 'Gitme' demedi...
Diyemedi...
'Allah bize yeter, kendine dikkat et' dedi, anca bu kadar edebildi...

"Ben etsem ne olacak, her gün onlarca insanı öldürüyorlar, 1 eksik 1 fazla,
fark etmez ki" dediğinde eşi, o yine bir şey demedi...
Diyemedi...
Oysa yuvası yeni, 3 aylık bebeği'ni beklemenin heyecanı çok tazeydi...
"'Devrim' budur evet, haklısın!" çıktı ağzından bir çırpıda...

*****

Eşi gitti...
O ağladı...
Vardı...
O yine ağladı...
Eşi 'Hama'dan bildiriyorum, burada karşıdan karşıya geçeni öldürüyorlar' dedi
ama işte küçük hanım buna ağlamadı,
onun yerine haberini girdi...
Vahşeti duyurdu!...
Bunu ağlamaya yeğledi...

Ne ki bir gün bir mesaj geldi eşinden küçük hanımın...
Gittiğinden beri her zaman ki gibi elleri titreyerek, heyecanla çabuk çabuk açtı, okudu...
"Silahların arasındayım, direniş liderleriyleyim ama silaha dokunmuyorum,
bir terslik olursa haberiniz olsun" diyordu satırlar...
Kaldı...
"Terslik derken?"...
Yanındakiler yanına koştu, çünkü o ağlamaya başladı...
Şimdi mesafe daha da uzamış, bekleyiş daha da ağırlaşmıştı...
"Hemen gelir misin eve, yeter artık bu kadar, kaldıramıyorum" diyebilirdi...
Demedi...
Diyemedi...
Çünkü eşi gittiği meydanlardaki herkese olduğu gibi ona da,
sıkı sıkı Şuara Suresi'ni, 227.ayetini tembih etmişti...
 
Bu arada dedikodular da başlamıştı…
Adam oraya nasıl gitmişti, nasıl çıkabilecekti, hem neden gitmişti ki…
Kulaklarını tıkadı…
Daha önce de eşi hakkında iftira duymuş ama işlerin iç yüzlerini bildiğinden olsa gerek,
sadece Nur Suresi 12’nin gereğini yapmış ‘haza ifkun mubîn’ deyip geçmişti…

Yine öyle yaptı…

Sonu güzel oldu…

*****

Ne zaman ki Allah uzağı yakınlaştırdı,

ne zaman ki adam şehid aileleriyle, gazilerle olan görüşmelerini getirdi,

ne zaman ki 'Suriye'de olanlar tiyatro' diyenlerin sesi kesildi,

işte o zaman kadın, sabrı'nın ecrini aldığını hissetti... 

Ayetler kadını, o da ayetleri desteklemişti...

Aile ayetlerle amel etmiş, ayetler de aile'yi terk etmemişti...

*****

İşte o zaman anladı adam, Hatice gibi durma'nın ne demek olduğunu...
Eyvallah'tı...
Rabb'e hamd'dı...
Eşinden 'İyi ki doğdun, iyi ki varsın, iyi ki yanımdasın' sözünü duymanın şartı,

Varlığın Rabbi'nin hoşuna gidecek bir hayat yaşamak, yaşatmaktı...

*****

Ve o gün bugündür küçük hanım'a,
'büyük bir kadın' gözüyle bakar oldu adam...
Şükrünü eda'ya yoruldu...

Demek hakikaten,
İnsan'ın eşi de Allah'ın ayetlerinden olabiliyordu...

*****

Bekleyiş süredursun,
doğacak bebeklerinin adını 'Hira' koydular,
Allah'ın iznine sığınarak...

*****

Öyleydi ya...

Ayşe gibi aklın en güzeliyle yani Kur'an Aklı'yla eleştiren bir eş,
Hatice gibi dik durarak İnkılab'a destek verdiğinde,
istikametini Hira'dan almaya çalışan Hanif bir Müslüman'ın,

aile'sinden yana bahanesi kalmıyordu...

İddia'sı 'İnsan' olan Aile'nin, yardımcısı Allah oluyordu!


Fatih Tezcan